Είσαι όμορφη… Αυτή είναι η φίλη μου η Γεωργία. Και αυτές οι λέξεις είναι για σένα…

Μια φορά κι έναν καιρό ήρθε στη ζωή μου ένας άνθρωπος που έβαλε στο μυαλό μου τα πράγματα σε μια τάξη. Που εμένα, που λατρεύω τα πινέλα, τις μπογιές και στο πρόσωπο του κάθε καθενός βλέπω έναν καμβά πάνω στον οποίο μπορώ να ζωγραφίσω για να τον κάνω όμορφο, μου άλλαξε την κοσμοθεωρία. Γιατί από εκείνη την φορά και για όλο τον καιρό μετά άρχισα να πιστεύω στην εσωτερική ομορφιά.

Την ομορφιά που δεν έχει μάτια αμυγδαλωτά, αλλά την ομορφιά της οποίας τα μάτια είναι οι πόρτες για να βγει η ψυχή. Και όταν η ψυχή σου είναι όμορφη, καμιά τέλεια σκιά, κανένα περίγραμμα και κανένα άλλο «τερτίπι» του μακιγιάζ δεν μπορεί να στο αλλάξει.

Την ομορφιά εκείνη που δεν χείλη ζουμερά και αψεγάδιαστο περίγραμμα, γιατί έχει αυτό το αφοπλιστικό χαμόγελο που δημιουργεί την τέλεια καμπύλη στο πρόσωπο που σε αφοπλίζει.

Την ομορφιά εκείνη που την αντικρίζεις και λες «εγώ δεν έχω καμιά δουλειά εδώ, τίποτα να αλλάξω ή να βελτιώσω γιατί η ψυχή σου είναι πανέμορφη και άλλο από αυτή την ομορφιά της ψυχής σου δεν παίρνει!».

Αυτή είναι η φίλη μου η Γεωργία που μια φορά κι έναν καιρό ήρθε αντιμέτωπη με τον καρκίνο. Μια φορά κι έναν καιρό, φίλη μου, αλλά δεν κατάφερε να σβήσει την υπέροχη ομορφιά σου. Αυτά τα τεράστια και όλο εκφραστικά μάτια σου, αυτή την τέλεια καμπύλη του προσώπου σου, το χαμόγελό σου. Και όσο και αν προσπάθησε να σε αλλάξει, να σε κάνει να κουραστείς ή να αλλοιώσει τα υπέροχα χαρακτηριστικά σου δεν τα κατάφερε. Και δεν κατάφερε να σταματήσει την ψυχή σου να βγαίνει λαμπερή μέσα από το βλέμμα σου.

Και μια φορά κι έναν καιρό θα τα σκεφτόμαστε αυτά και θα γελάμε. Και θα σου λέω «θυμάσαι που στα ΄λεγα;». Γιατί μέσα από εδώ θέλω να σου πω και αυτό: πως πάντα δεν είχα τίποτα να διορθώσω πάνω σου. Και κάποιες φορές που σου έκανα μακιγιάζ ήταν για να μην σου χαλάσω το χατίρι και να σου ικανοποιήσω την κοριτσίστικη κοκεταρία σου. Γιατί είσαι όμορφη όπως ακριβώς είσαι.